အၿငိမ္းစားအရာရွိႀကီးတစ္ဦးဟာ ဇနီးျဖစ္သူ ကြယ္လြန္သြားတဲ့အတြက္ အသုဘကိစၥေတြ ေဆာင္ ရြက္ၿပီးစီးတာနဲ႔ သူ႔အိမ္ကို ေသာ့ခတ္ၿပီး စိတ္ေျပ လက္ေပ်ာက္ ခရီးထြက္ခဲ့တာ သံုးႏွစ္ေလာက္ ၾကာ သြားပါတယ္။ သူ႔မွာ သားသံုးေယာက္ ရွိေပမယ့္ သားေတြက အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အိမ္ခြဲေနၾကၿပီမို႔ အိမ္ ကို ေသာ့ခတ္ၿပီး ခရီးထြက္ခဲ့တာပါ။
သံုးႏွစ္ေလာက္ ခရီးထြက္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ အိမ္နဲ႔တကြ ဇာတိၿမိဳ႕ကေလးကို လြမ္းလာတာနဲ႔ ျပန္ လာခဲ့ပါတယ္။ အေဝးေျပးကားေပၚက ဆင္းၿပီး ခရီး ေဆာင္လက္ဆြဲေသတၲာတစ္လံုးကို ဆြဲရင္း တကၠစီ ငွားလိုက္ပါတယ္။ တကၠစီသမားကို သူ႔အိမ္ရွိရာ ရပ္ ကြက္နဲ႔ လမ္းနာမည္ကို ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ သူ႔ အိမ္ရွိရာ လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ တကၠစီက ဝင္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ လံုၿခံဳေရးတပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြနဲ႔ မီးသတ္ တပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြက ဆီးၿပီး တားပါတယ္။ ဒီလမ္းထဲက အိမ္တစ္အိမ္ မီးေလာင္ေနတာမို႔ မီးသတ္ကားက လြဲလို႔ ဘယ္ကားမွ ဝင္လို႔မရပါဘူးတဲ့။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ မီးခိုးေတြ အလိပ္လိပ္ ထြက္ေနတာကို လွမ္းျမင္ေန ရတယ္ေလ။ ဘယ္အိမ္ကို ေလာင္တာပါလိမ့္။ သူ႔ အိမ္ကို ေလာင္ေနတာမ်ားလားလို႔ ေတြးမိၿပီး ရင္ ထဲ ထိပ္သြားပါတယ္။
တကၠစီယာဥ္ေမာင္းကို က်သင့္ေငြ ရွင္းေပးၿပီး အၿငိမ္းစားအရာရွိႀကီးဟာ ခရီးေဆာင္လက္ဆြဲအိတ္ နဲ႔တကြ ကားေပၚက ဆင္းခဲ့ပါတယ္။ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ သူ႔အိမ္ရွိရာကို ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ပါတယ္။ သူ စိုးရိမ္ တဲ့အတိုင္း တကယ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မီးေလာင္ေနတာ သူ႔အိမ္ပါ။
အိမ္ေရွ႕လမ္းမေပၚမွာ မီးသတ္ကားသံုးစီး တန္း စီ ရပ္ထားၿပီး ေရပိုက္ေတြနဲ႔ ထိုးပက္ မီးၿငႇိမ္းသတ္ ေနပါတယ္။ အိမ္နီးနားခ်င္းတခ်ိဳ႕လည္း မတ္တတ္ ရပ္ၿပီး ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ မီးေလာင္တာ၊ မီးၿငႇိမ္း သတ္ေနတာကို အာ႐ံုစိုက္ေနၾကလို႔ ခရီးေဆာင္ ေသတၲာတစ္လံုးနဲ႔ သူ ေရာက္လာတာကိုေတာင္ ဘယ္သူမွ သတိမထားမိၾကပါဘူး။ သူလည္း အဲဒီ လူေတြရဲ႕ ေနာက္နားမွာ အသာရပ္ၿပီး မီးေတာက္ မီးလွ်ံေတြ ဝါးမ်ိဳေနတဲ့ သူ႔အိမ္ကို ႏွလံုးသည္းပြတ္ ေၾကကြဲမတတ္ ခံစားရင္း ေငးၾကည့္ေနမိပါတယ္။
ဒီအိမ္ကို သူဟာ ေခြ်းနည္းစာနဲ႔ ေဆာက္ခဲ့တာ ပါ။ အေကာင္းဆံုးအလွဆံုး ေဆာက္ခဲ့တာမို႔ ပတ္ဝန္း က်င္က သူ႔အိမ္ကို ခ်ီးက်ဴးခဲ့ၾကတဲ့အျပင္ ေဆာက္ ၿပီးတာနဲ႔ ဝယ္မယ့္သူ ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ ဝယ္မယ့္ သူက ေပးတဲ့ေဈးဟာ အိမ္ေဆာက္လုပ္စရိတ္ထက္ ႏွစ္ဆေတာင္ ပိုမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ မေရာင္း ခဲ့ပါဘူး။ ခုေတာ့ မီးေလာင္ေနပါၿပီ။ မီးၿငိမ္းသြားရင္ ေတာင္ ဘာမွ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ က်န္ခဲ့ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘဲ အသစ္ျပန္ေဆာက္ရေတာ့မွာပါ။ အဲဒီ တုန္းက ေရာင္းလိုက္ရင္ အေကာင္းသားလို႔ ေတြး မိပါတယ္။ သူ႔ရင္ဟာ မီးလို ပူေလာင္ေနပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔လက္ေမာင္းကို လာေရာက္ ဆုပ္ကိုင္သူတစ္ဦး ေပၚလာပါတယ္။ လွည့္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ သားႀကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။
“အေဖ …အခုေလးတင္ ျပန္ေရာက္လာတာ လား၊ အိမ္မီးေလာင္ေနတာ ေတြ႕လို႔ စိတ္ထိခိုက္ ေနမွာေပါ့၊ ဘာမွ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မေနနဲ့ အေဖ၊ ကြ်န္ေတာ္ မေန႔ကပဲ ဒီအိမ္ကို ေရာင္းၿပီးသြားၿပီ၊ ဝယ္တဲ့သူေဌးက ကာလေပါက္ေဈးထက္ ႏွစ္ဆ ပို ေပးတာမို႔ ေရာင္းေပးလိုက္တာ၊ အေဖကလည္း အဆက္အသြယ္မရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ပဲ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေရာင္းလိုက္တာ၊ လာ … အေဖ၊ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ ကို သြားရေအာင္၊ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္မွာပဲ ေနလိုက္ပါ”
သားႀကီးရဲ႕စကားကို ၾကားရေတာ့ အၿငိမ္းစား အရာရွိႀကီးရဲ႕ မီးလို ပူေလာင္ေနတဲ့ရင္ဟာ ေရနဲ႔ ပက္လိုက္သလို ေအးသြားပါတယ္။ ဒါ သူ႔အိမ္မွ မဟုတ္ေတာ့တာ သူမ်ားအိမ္ ျဖစ္သြားၿပီပဲ။
ဒါေၾကာင့္ သူက သားႀကီးကို ျပန္ေျပာလိုက္ တယ္။
“သားႀကီး ဆံုးျဖတ္တာ မွန္ပါတယ္၊ အဲဒီလို ဆံုးျဖတ္လိုက္လို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ မဟုတ္ရင္ေတာ့ အေဖ မြဲၿပီ၊ ခဏ ေနပါဦး သားႀကီးရာ၊ အေဖ မီး ၿငႇိမ္းသတ္တဲ့အေျခအေနေလး ဆက္ၾကည့္ခ်င္ေသး တယ္”
“ဒါဆိုလည္း အေဖ့ ခရီးေဆာင္ေသတၲာကို ကြ်န္ေတာ္ သယ္သြားလိုက္မယ္၊ အေဖ ၾကည့္ၿပီး မွ အိမ္လိုက္လာခဲ့”
သားႀကီး ျပန္သြားေတာ့ သူ ဆက္ၾကည့္ေန လိုက္တယ္။ မီးစြယ္ေတြ က်ိဳးသြားပါၿပီ။ ေရက မီး ကို ႏိုင္သြားပါၿပီ။
အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာပဲ သူ႔ဆီကို သားလတ္ ေရာက္လာပါတယ္။
“အေဖက အခုမွ ျပန္ေရာက္လာတာလား၊ အေဖသာ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ ေစာေရာက္လာရင္ အခု လို ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး၊ အခုေတာ့ အိမ္က မီးေလာင္ သြားၿပီ၊ အစ္ကိုႀကီးက မေန႔က အိမ္ေရာင္းလိုက္ၿပီ ဆိုေပမယ့္ ဝယ္တဲ့သူေဌးက စရန္ပဲ ခ်ရေသးတာ၊ ေငြအေၾကေခ်ရေသးတာမဟုတ္ဘူး၊ အိမ္မီးေလာင္ သြားၿပီဆိုေတာ့ ဘယ္သူက ေငြေခ်ေတာ့မွာလဲ၊ စရန္ပဲ အဆံုးခံလိုက္ေတာ့မွာေပါ့”
သားလတ္ျဖစ္သူရဲ႕ စကားေၾကာင့္ အၿငိမ္းစား အရာရွိႀကီးရဲ႕ ရင္ဟာ မီးလို ျပန္ပူေလာင္လာပါတယ္။မျဖစ္စေလာက္ စရန္ေငြေလးနဲ႔ အိမ္တစ္ေဆာင္ ျပန္ေဆာက္ဖို႔မလြယ္ဘူးဆိုတာ သူ သိပါတယ္။ သား လတ္က သူ႔ကို ေခၚပါတယ္။
“လာပါ အေဖရာ၊ စိတ္မေကာင္းစရာ ျမင္ကြင္း ကို ဆက္ၾကည့္မေနပါနဲ႔ေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္မွာ လိုက္နားပါ”
သူက ေခါင္းခါလိုက္ပါတယ္။
“သား မၾကည့္ႏိုင္ရင္ ျပန္ေတာ့၊ အေဖေတာ့ အေဖ ေဆာက္ခဲ့တဲ့အိမ္ကေလး အဆံုးသတ္သြားတာ ကို ဆက္ၾကည့္ေနလိုက္ဦးမယ္”
သားလတ္ ျပန္သြားေတာ့ သူဟာ မီးၿငႇိမ္းသတ္ ေနတဲ့ျမင္ကြင္းကို တကယ္ပဲ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းစိတ္နဲ႔ ဆက္ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။ မီးစြယ္က်ိဳးသြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ သူ႔အိမ္ဟာ မီးေလာင္ကြ်မ္းထားလို႔ မည္းနက္ေနတဲ့ အိမ္တိုင္ေတြပဲ က်န္ေနေတာ့တာပါ။ သူဟာ မ်က္ လံုးအိမ္ေတြကေန မ်က္ရည္က်လုက်ခင္ ျဖစ္လာ ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူ႔ဆီကို သားငယ္ျဖစ္သူ ေရာက္လာပါတယ္။
“အေဖ ဒီမွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာ အစ္ကိုလတ္ ေျပာလို႔ ကြ်န္ေတာ္ သိသြားတာ၊ ၿပီးေတာ့ အစ္ကို လတ္က ေျပာေသးတယ္၊ သူေျပာခဲ့တဲ့စကားေၾကာင့္ အေဖ အေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားပံု ရတယ္တဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ အေဖ့ဆီ အေျပးအလႊား လာ ခဲ့တာ၊ ဒီအိမ္ မီးေလာင္ေနတာ သိသိခ်င္း ကြ်န္ေတာ္ က အိမ္ဝယ္ဖို႔ စရန္ခ်ထားတဲ့သူေဌးဆီ အေျပး အလႊား သြားေမးခဲ့တယ္ေလ၊ အခု မီးေလာင္ေနၿပီ၊ ဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႔ ေမးေတာ့ သူက ေအးေအး ေဆးေဆး ျပန္ေျပာပါတယ္၊ မင္းတို႔ ဘာမွမပူပါနဲ႔ တဲ့၊ အခု မီးေလာင္ေနတာ မင္းတို႔အိမ္ မဟုတ္ပါ ဘူး၊ ငါ့အိမ္ပါတဲ့၊ ငါက စရန္ပဲ ခ်ရေသးတယ္ဆို ေပမယ့္ ကတိကဝတ္အတိုင္း က်န္တဲ့ေငြကို ေပး ေခ်မွာပါတဲ့၊ ငါ့အိမ္ မီးေလာင္သြားတာမို႔ ငါပဲ အသစ္ ျပန္ေဆာက္မွာေပါ့တဲ့၊ အဲဒီသူေဌးက သမာသမတ္ က်တယ္အေဖရဲ႕၊ အဲဒါ အေဖ သိေအာင္ လာေျပာတာ”
သားငယ္ရဲ႕ စကားကို ၾကားရေတာ့ အၿငိမ္းစား အရာရွိႀကီးရဲ႕ မ်က္လံုးအိမ္ထဲက က်လုဆဲဆဲ မ်က္ ရည္ေတြ ခ်က္ခ်င္း ခန္းေျခာက္သြားပါတယ္။ စိတ္ လက္ေပါ့ပါးသြားတာမို႔ သားငယ္ကို ေျပာလိုက္ပါ တယ္။
“ေတာ္ပါေသးရဲ႕ သားငယ္ရယ္၊ အခုမွပဲ အေဖ စိတ္ေအးသြားေတာ့တယ္၊ ကိုင္း- သားငယ္တို႔အိမ္ ကို လိုက္ခဲ့ၿပီး ခဏ နားမယ္၊ ၿပီးရင္ သားလတ္ဆီ သြားလည္မယ္၊ ညအိပ္ညေန တည္းခိုတာေတာ့ သားႀကီးဆီမွာ တည္းမယ္”
သင္ခန္းစာကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ဝမ္းနည္း ျခင္းဆိုတဲ့ စိတ္ခံစားမႈေတြဟာ ငါ့ကိုယ္၊ ငါ့ဟာ၊ ငါ့ဥစၥာဆိုတဲ့အစြဲအလမ္းေတြမွာ တည္မွီေနတယ္ဆို တာပါ။
ေအာင္ေအး
(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)
Source: short wisdom stories
