ပရလောက

လွန်ခဲ့သည့်နှစ်လခန့်က ဒဂုံမြို့သစ် ဖိနပ် စက်ရုံတစ်ခုတွင် လုပ်ကိုင်သော မိန်းကလေးတစ်ဦး ကို မြမြ အမည်ရှိ အသတ်ခံရသော မိန်းကလေး တစ်ဦး၏ ဝိညာဉ်ကဝင်ပူးပြီး ၄င်းအသတ်ခံရသည့် အကြောင်းများပြောဆိုသည့်

တစ်နေ့သ၌ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ မျိုးသန့်မှ ငပလီ ကမ်းခြေသို့ ခရီးထွက်ကြရန် အဖော်ညှိလေသည်။ ကျွန်တော်က အင်းမလုပ်၊ အဲမလုပ်၊ ခေါင်းလည်းမခါ၊ ခေါင်းလည်းမညိတ်ခဲ့။ အဘယ်ကြောင့်ဟူမူ ကျွန်တော်သည် ၁၉၉၄-၉၅

သိုက်၊ နတ်၊ အပိုင်စား၊ မြို့တော်ရှင် ရွာ တော်ရှင် စသဖြင့် သက်ဆိုင်ရာပုဂ္ဂိုလ်တွေ၊ မမြင် အပ်သူတွေ အများအပြားရှိနေပါတယ်။ မနောမယ

စနေသားတစ်ယောက် နေ့လယ်က ရောက်လာပါတယ်။ သူ့သူဌေးပိုင်ခြံထဲမှာ သူတို့မိသားစုကိုထားလို့ သူတို့မိသားစုပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ကြတာ တစ်ရက်ပဲရှိပါသေးတယ်။ မနောမယ

စာရေးသူမှာ ယခုအသက်အရွယ်အားဖြင့် အတော်ကြီးရင့်နေပြီ။ ၇၅ နှစ်ဟူသော သက်တမ်းအရ ယခုကာလ လူ့သက်တမ်းတွင် အဘိုးအရွယ်၊ အဘအရွယ် ရောက်နေတာတော့ သေချာသည်။ မနောမယ

“ခွေးတွေ ကြောင်တွေက သရဲ၊ ဝိဉာဉ်တွေကို မြင်နိုင်စွမ်းရှိတယ်ဆိုတာ ဟုတ်လား အဖိုး..” “အေး ..ဟုတ်တယ်ကွဲ…၊ ဒါကြောင့် ညဘက် ခွေးအူသံကြားရင် သားတို့ကို အဖိုး အပြင်မထွက်ခိုင်းတော့တာပေါ့…”