ကိုယ့်သချိုင်းကိုယ်တူးသူများ
“ဒိုင်း” “ဒိုင်း” သေနတ်သံနှစ်ချက်ဆင့်၍ ကြားလိုက်ရတာနဲ့ အသက်လုပြေးလာတဲ့ အောင်မင်းနဲ့ ဘတိုးတို့နှစ်ယောက် ရုတ်တရက် မြေပြင်မှာ မှောက်ချလိုက်ရတယ်။ “ရွှီး” “ရွှီး” ကျည်ဆန်နှစ်တောင့် သူတို့ခေါင်းပေါ်ကနေ လေထုကို
ပရလောက
သရဲတွေ့တဲ့ကလေး …
စနေသားတစ်ယောက် နေ့လယ်က ရောက်လာပါတယ်။ သူ့သူဌေးပိုင်ခြံထဲမှာ သူတို့မိသားစုကိုထားလို့ သူတို့မိသားစုပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ကြတာ တစ်ရက်ပဲရှိပါသေးတယ်။ မနောမယ
ကိုယ်တွေ့တစ္ဆေမ
စာရေးသူမှာ ယခုအသက်အရွယ်အားဖြင့် အတော်ကြီးရင့်နေပြီ။ ၇၅ နှစ်ဟူသော သက်တမ်းအရ ယခုကာလ လူ့သက်တမ်းတွင် အဘိုးအရွယ်၊ အဘအရွယ် ရောက်နေတာတော့ သေချာသည်။ မနောမယ
အကျွတ်အလွတ်
ကျွန်တော်သည် ကျွန်တော်တို့မြို့၏ နာရေး ကူညီမှုအသင်းတွင် ပရဟိတယာဉ်မောင်း ဝင်လုပ်ခဲ့သည်မှာ သုံးနှစ်ကျော် လေးနှစ်နီးပါး ရှိလေပြီ။ မနောမယ
ကျွန်တော်နှင့် သရဲကိုမြင်အောင် စမ်းသပ်ခြင်း
“ခွေးတွေ ကြောင်တွေက သရဲ၊ ဝိဉာဉ်တွေကို မြင်နိုင်စွမ်းရှိတယ်ဆိုတာ ဟုတ်လား အဖိုး..” “အေး ..ဟုတ်တယ်ကွဲ…၊ ဒါကြောင့် ညဘက် ခွေးအူသံကြားရင် သားတို့ကို အဖိုး အပြင်မထွက်ခိုင်းတော့တာပေါ့…”
နောက်ဖေး အပင်မှာ အတိုက်လုပ်ထားတာပါ။
အထူးသဖြင့် အစိမ်းတိုက်၊ သရဲတိုက်လိုမျိုးနဲ့ ကြုံရတဲ့အခါမှာ အောက်လမ်း ဆရာတွေ ခိုင်းထားတဲ့ အစိမ်း၊ သရဲတွေက မိသားစုကို ပုံစံမျိုးစုံနဲ့ နှောင့်ယှက်တတ်ပါတယ်။
အရက်လာဝယ်သောက်တဲ့ ဝိညာဉ်
ပဲခူးတိုင်း၊ တောင်ငူမြို့နယ် စစ်တောင်းမြစ် အရှေ့ဘက်ကမ်းက ရွာလေးဟာ ကျွန်မတို့ ဇာတိ ချက် ကြွမွေးရပ်မြေပေါ့။ ကျွန်မဟာ ဗုဒ္ဓဘာသာ ဝင်တစ်ယောက်ပေမို့ ဘယ်သူတရားပြပြ သရဲ၊ တစ္ဆေကို
တရားနာချင်သောဝိညာဉ်မလေး
“ဝုန်း … ဒုန်း … ဒလုံး” ကျွန်တော်သည် ခေါင်းရင်းအိမ်ရှိ အသုဘ ဖဲဝိုင်းမှ နေအိမ်သို့ပြန်လာသောအခါ အိမ်အပေါ်ထပ် မှ ဆူဆူညံညံအသံများကို ကြားလိုက်ရသည်။ အသံ
အမဲသားတောင်းတယ် – လင်းမြတ် (မင်းတပ်) –
<<< မနောမယဂမ္ဘီရဂျာနယ်သို့ ရေးသားပေးပို့သည့် ကိုယ်တွေ့ဖြစ်ရပ်မှန် >>> ၁၉၉၀ ခုနှစ် ဇူလိုင်လ၏ ရက်တစ်ရက် ညနေ ၅း၃၀ ချိန်ခန့်တွင် ကျွန်တော်သည် လှည်းကူး
